Nie wiem, czy macie pojęcie, jak bardzo czekałam na tą książkę.... Ponad rok i wreszcie się doczekałam. A potem nie mogłam się doczekać, kiedy zacznę czytać. Wiązałam z nią wielkie nadzieje, mimo jej sporych rozmiarów. Poprzednie części przecież tak szybko przeczytałam. Jednak kiedy zaczęłam czytać.... Wszystko się zmieniło. "Dziedzictwo Ognia" wciąga zdecydowanie mniej niż "Szklany Tron" czy "Korona w Mroku". W tym aspekcie mnie rozczarowała. Nie potrafiłam jakoś się w niej zanurzyć... Odniosłam wrażenie, że dzieje się mniej, akcja nie jest tak wartka. A co za tym idzie - czytanie jej zajęło mi znacznie dłużej, niż się spodziewałam...
Najsilniejszą zaletą całego cyklu jest oczywiście główna bohaterka. Uwielbiam Celaenę - jest silną, młodą kobietą z mroczną przeszłością i determinacją, która w tej akurat części zmienia się chyba najbardziej. Najpierw byliśmy świadkami, jak jej zimne serce topnieje, dziewczyna się zakochuje. Teraz Celaena zmienia się w Aelin - przyszłą królową, która ma zamiar rozjaśnić swym światłem cały świat. Dziewczyna przechodzi niełatwą drogę. Wielokrotnie upokarzana przez Rowana, zmuszana do walki ze swoją mocą, pogrążona w smutku i rozpaczy po zmarłych bliskich, czuje że nie podołała swoim zadaniom. Nie dotrzymała słowa, w związku z czym czuje się bezużyteczna, beznadziejna. W miarę treningu i poznawania się nawzajem z Rowanem jednak zupełnie zmienia swoje podejście. A dokładnie dzieje się to w jednej scenie, która stała się moją ulubioną. Jest po prostu piękna, magiczna, czarująca. Jedna z najpiękniejszych scen, jakie kiedykolwiek dane mi było czytać. W jednym momencie Celaena znika i pojawia się Aelin - silna, gotowa do walki, a nawet oddania życia za swoje królestwo. Jest to niesamowicie inspirujące i budujące. Pokazuje nam, że nawet jeśli trudno się jest nam po czymś podnieść, w końcu musimy spróbować i jeśli tylko mamy wystarczająco dużo siły i determinacji, uda nam się.
Nie ukrywam, że bardzo zadowalająca dla mnie była relacja Rowan - Celaena. Nie jestem jeszcze do końca przekonana, czy jestem fanką Chaoleny. Na pewno uwielbiam Rowlin. Mimo, że nie jest to nic więcej, są dokładnie tym rodzajem pary, który uwielbiam: na początku sobie dogryzali na każdym kroku, a potem zostali najlepszymi przyjaciółmi, swoimi towarzyszami, bratnimi duszami. Coś wspaniałego dla mojego serca. Niezmiernie miło mi się to czytało i nie powstrzymywałam wybuchów śmiechu. Których niestety było trochę za mało....
Nie mamy oczywiście do czynienia tylko z Zabójczynią i jej przygodami. W międzyczasie mamy wgląd do tego, co dzieje się w Adarlanie dzięki Dorianowi i Chaolowi. A tam dzieje się wcale nie mniej! Kolejna miłostka Doriana, która nie może się dobrze zakończyć, tęsknota Chaola, spiskowanie byłego dworu Terrasenu i buntowników, intrygi, które wychodzą na jaw, drastyczne sceny i wiele, wiele innych. Jednym słowem - autorka nie pozwala nam się nudzić.
W "Dziedzictwie Ognia" Maas kontynuuje swój bardzo oryginalny pomysł w nie mniej oryginalny sposób. Dowiadujemy się coraz więcej z przeszłości Celaeny. Nawet kiedy myślimy, że wiemy już o niej wszystko, okazuje się to nieprawdą, bo wychodzą na światło dzienne nowe sekrety skrywane przez dziewczynę. Zauważyłam jednak u Sarah J. Maas pewne zapożyczenia z innych powieści, które trochę mnie rozpraszają... Na przykład taki Murtagh. Kojarzycie skądś to imię?
No i na koniec jedno niedopatrzenie (a może tak miało być?), które nie daje mi spokoju. Skoro magia zniknęła, to jakim sposobem król i Dorian nadal potrafią czarować? Jestem bardzo ciekawa, czy autorka wyjaśni to w kolejnej części, czy może pozostawi bez słowa.... Jeżeli jeszcze nie zapoznaliście się ze światem "Szklanego Tronu" - koniecznie to nadróbcie. Maas pisze wspaniale. Nie mogę się już doczekać kolejnej części!
Najsilniejszą zaletą całego cyklu jest oczywiście główna bohaterka. Uwielbiam Celaenę - jest silną, młodą kobietą z mroczną przeszłością i determinacją, która w tej akurat części zmienia się chyba najbardziej. Najpierw byliśmy świadkami, jak jej zimne serce topnieje, dziewczyna się zakochuje. Teraz Celaena zmienia się w Aelin - przyszłą królową, która ma zamiar rozjaśnić swym światłem cały świat. Dziewczyna przechodzi niełatwą drogę. Wielokrotnie upokarzana przez Rowana, zmuszana do walki ze swoją mocą, pogrążona w smutku i rozpaczy po zmarłych bliskich, czuje że nie podołała swoim zadaniom. Nie dotrzymała słowa, w związku z czym czuje się bezużyteczna, beznadziejna. W miarę treningu i poznawania się nawzajem z Rowanem jednak zupełnie zmienia swoje podejście. A dokładnie dzieje się to w jednej scenie, która stała się moją ulubioną. Jest po prostu piękna, magiczna, czarująca. Jedna z najpiękniejszych scen, jakie kiedykolwiek dane mi było czytać. W jednym momencie Celaena znika i pojawia się Aelin - silna, gotowa do walki, a nawet oddania życia za swoje królestwo. Jest to niesamowicie inspirujące i budujące. Pokazuje nam, że nawet jeśli trudno się jest nam po czymś podnieść, w końcu musimy spróbować i jeśli tylko mamy wystarczająco dużo siły i determinacji, uda nam się.
Nie ukrywam, że bardzo zadowalająca dla mnie była relacja Rowan - Celaena. Nie jestem jeszcze do końca przekonana, czy jestem fanką Chaoleny. Na pewno uwielbiam Rowlin. Mimo, że nie jest to nic więcej, są dokładnie tym rodzajem pary, który uwielbiam: na początku sobie dogryzali na każdym kroku, a potem zostali najlepszymi przyjaciółmi, swoimi towarzyszami, bratnimi duszami. Coś wspaniałego dla mojego serca. Niezmiernie miło mi się to czytało i nie powstrzymywałam wybuchów śmiechu. Których niestety było trochę za mało....
Nie mamy oczywiście do czynienia tylko z Zabójczynią i jej przygodami. W międzyczasie mamy wgląd do tego, co dzieje się w Adarlanie dzięki Dorianowi i Chaolowi. A tam dzieje się wcale nie mniej! Kolejna miłostka Doriana, która nie może się dobrze zakończyć, tęsknota Chaola, spiskowanie byłego dworu Terrasenu i buntowników, intrygi, które wychodzą na jaw, drastyczne sceny i wiele, wiele innych. Jednym słowem - autorka nie pozwala nam się nudzić.
W "Dziedzictwie Ognia" Maas kontynuuje swój bardzo oryginalny pomysł w nie mniej oryginalny sposób. Dowiadujemy się coraz więcej z przeszłości Celaeny. Nawet kiedy myślimy, że wiemy już o niej wszystko, okazuje się to nieprawdą, bo wychodzą na światło dzienne nowe sekrety skrywane przez dziewczynę. Zauważyłam jednak u Sarah J. Maas pewne zapożyczenia z innych powieści, które trochę mnie rozpraszają... Na przykład taki Murtagh. Kojarzycie skądś to imię?
No i na koniec jedno niedopatrzenie (a może tak miało być?), które nie daje mi spokoju. Skoro magia zniknęła, to jakim sposobem król i Dorian nadal potrafią czarować? Jestem bardzo ciekawa, czy autorka wyjaśni to w kolejnej części, czy może pozostawi bez słowa.... Jeżeli jeszcze nie zapoznaliście się ze światem "Szklanego Tronu" - koniecznie to nadróbcie. Maas pisze wspaniale. Nie mogę się już doczekać kolejnej części!
Moja ocena: 9/10
Wyzwania: Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
Tytuł oryg.: Heir of Fire
Seria/cykl: Szklany Tron #3
Tłumaczenie: Marcin Mortka
Wydawnictwo: Uroboros
Gatunek: fantasy, powieść młodzieżowa
Cena detaliczna: 39,99 zł
Kupisz: taniaksiążka.pl
Data Wydania: 23 września 2015
