Niemiecka wersja bardziej przypomina mi grę komputerową niż bajkę dla dzieci. Wiadomo, że technika poszła na przód, grafika w filmach animowanych również. Doskonałym przykładem na zmienianie się bajek animowanych są oczywiście bajki Disneya. Jednak czy dzieci chcą oglądać bajki, w których bohaterowie i cała sceneria jest tak bliska rzeczywistości pod względem wyglądu, że łatwo się pomylić?
Ja nie. W grach komputerowych owszem, im bardziej realna grafika, tym bardziej jestem zachwycona. Jednak nie w przypadku bajek. Dla mnie bajka to bajka. Nie powinna ani przypominać dosadnie filmu, ani też być tak okropna, że nie da się na nią patrzeć. Uwielbiam bajki. "Kraina Lodu", "Zaplątani", "Jak wytresować smoka" - one są dowodem na to, że grafika w bajkach może być świetna, ale nie przesadnie. "Tarzan" z 2013 roku jest przeciwieństwem tych filmów. Uwierzcie, że na zdjęciach i screenach tego tak nie widać, jak podczas oglądania.
Najbardziej rzuca się w oczy to, co jest takie charakterystyczne dla bajek Disneya, a także innych bajek: piosenki. W wielu bajkach albo bohaterowie śpiewają, albo piosenki towarzyszą im w np. dorastaniu. W "Tarzanie" z 1999 roku tego nie brakuje. Piosenki autorstwa Phila Collinsa, w polskiej wersji wykonywane przez Pawła Harliteb, są po prostu magiczne i nie potrafię sobie wyobrazić tej bajki bez nich. W wersji z 2013 roku brakuje piosenek, co bardzo boleśnie odczułam. Nie mogłam sobie pośpiewać ani nacieszyć muzyką. Co prawda ścieżka dźwiękowa jest i to całkiem fajna, jednak to nie to samo.
Brakowało mi również tutaj tego, co było wspaniałe i nadal jest w wielu bajkach: gadających zwierząt. Klooss nie dał swoim małpim bohaterom głosu, jedynie "naturalne" odgłosy, co czasem brzmiało bardzo sztucznie. Kiedy pierwszy raz pojawiły się goryle na moim ekranie, liczyłam właśnie na dubbing, jednak się przeliczyłam. Być może twórcy chcieli osiągnąć naturalny efekt i pokazać dzieciom, że zwierzęta nie mówią, jednak jaki w tym sens, skoro we wszystkich bajkach dla dzieci zwierzęta mówią? Nawet przedmioty czasem ożywają. Tu nie chodzi o walory edukacyjne. Tego, że zwierzęta nie mówią, dzieci nauczą się z pewnością w szkole albo od swoich rodziców. W bajkach chodzi o morały, pokazywanie tego, co jest dobre i tego, co jest złe. W tej bajce akurat nie ma żadnego morału, nie mówię oczywiście o starej wersji, gdzie twórcy pokazali nam, jak ważne jest, aby walczyć o swój dom i rodzinę, że bycie innym nie oznacza czegoś złego. No i że każdy zasługuje na miłość.
Podsumowując: jak na razie nie widziałam lepszej wersji "Tarzana" od tej z 1999 roku. To jest bajka mojego dzieciństwa, a także pierwszy serial, który oglądałam. Uwielbiam ją! "Tarzan" Reinharda Kloossa nie może się z nim równać, więc nie marnujcie czasu na oglądanie nowszej wersji. Odpalcie po raz kolejny starą, przynajmniej się nie zawiedziecie.
Tarzan, Reinhard Klooss, Niemcy, 2013
